مسئوليت پذيري نقطه مقابل سرزنش و انتقاد
مـا بوسـيله ي نحـوه تفكـر خـود و چگـونگي انتخـاب الگوهـاي حـسي و ادراكيمان، در خلق و ايجاد انواع گوناگون حالات چه خوب و چه بد، با زندگي در ارتبـاط هستيم. يعني ايدهاي كه در ذهنمان وجود دارد و ما به آن فكر ميكنيم سازنده الگوهاي حسي
و ادراكي ما است. پس ما زندگي خود را براساس و مطابق با اين ادراكـات و تفكـرات شـكل ميدهيم. البته اين بدان معني نيست كه خود را به سبب ارتكاب كاري نادرست سرزنش كنيم. بلكه همواره ميان مسئوليت پذير بودن و مقصر دانستن خود و ديگران تفاوت عمده اي وجـود
دارد.
هنگاميكه از مسئوليت سخن ميگويم، در حقيقت منظورم داشتن قدرت است درحاليكـه مقصر دانستن تنها قدرت را سلب ميكند. مسئوليت پذيري و تعهد، خالق تغيير و تحول اسـت، درصورتيكه ايفاي نقش يك قرباني مسبب كاهش قدرت درون و درماندگي است . اگر تصميم بگيريم مسئوليت بپذيريم آنگاه زمان را بـراي تقـصيركار جلـوه دادن خـود و ديگـران هـدر نخواهيم داد. عده اي از مردم به واسطه ي بيماري، فقر يا مشكلاتشان احـساس گنـاه مـيكننـد. آنها تعريف مسئوليت پذيري را خطا كار دانستن خويش تعريف ميكنند.
گناه ميكنند زيرا باور دارند در راهي كه رفته انـد بـه نحـوي دچـار خطـائي جبـران ناپـذير شده اند. در حقيقت آنها همه چيز را به عنوان نوعي تقصير مي پندارند چرا كه اين ساده تـرين راه است كه ميتوانند به كمك آن به اين چرخه ي نادرست ـ دور باطل ـ ادامه دهند، اما در
هر حال هدف من پرداختن به اين قبيل موضوعات نيست.
اگر بتوانيم از مشكلات و ناراحتيهايمان بعنوان موقعيتهايي براي تفكر به عوامل پديـد آورنده شان بهره بگيريم در آن حال است كه ميتوان گفت قدرتمند هستيم. افراد بسياري كه از بيماريهاي بسيار خطرناك جان سالم به در برده اند بر اين عقيده هستند كـه جالـب تـرين رويداد در زندگي آنها همان بيماري بوده است زيرا اين امكـان را بـه آنهـا داده اسـت كـه از زاويه ديگري به زندگي بنگرند. برخلاف ايشان، بسياري ديگـر از افـراد مبـتلا، بـه پزشـك خويش چنين ميگفتند « من قرباني هستم، دكتر لطفا هرچه سريعتر مرا مداوا كن». به نظر من اين اشخاص حتي اگر بتوانند سلامتي خويش را باز يابند يا با مصائبشان به نحوي كنـار بياينـد همچنان مشكلات فراواني پيش رو خواهند داشت.
