استاندارد طلا به زبان ساده

تقریبا تا دو هزار و ششصد سال پیش از سکه های طلا برای تجارت استفاده می­شد. بعد از اون مردم سکه های طلای خودشان را در دیوار هایی که به خوبی محافظت شده بود ذخیره می­کردند و خدمات و کالاهایی را با استفاده از رسیدی که به آن ها داده می­شد خریداری می­کردند. در واقع این تکه های کاغذ یا اسکناس به جای سکه های طلا در تجارت به کار گرفته شدند.

در ابتدا اغلب ارزها با هدف برگشت خرج می­شدند که این امر رو استاندارد طلا نامیدند.
افراد می­توانستند به بانک ها مراجعه کنند و یک تکه کاغذ را با طلا تعویض کنند اگر چه بعد از سال ۱۹۴۵ این امر تغییر کرد.

ارزها تبدیل به دلار و در نهایت به طلا تبدیل می­شدند و نرخ این تبدیل ۳۵ دلار برای هر ساعت بود.
افراد دیگر نمی­توانستند پول های کاغذی و اسکناس رو به طلا تبدیل کنند و تنها بانک های مرکزی قادر به این کار بودند.
اگر چه کشورهایی مثل فرانسه دیگر به دلار آمریکا اعتمادی نداشتند و دلار های خودشان را به طلای واقعی تبدیل می­کردند. به این ترتیب طلا های ذخیره شده در آمریکا به سرعت در حال تخلیه بودند، بنابراین رئیس‌جمهور نیکسون این تبادل رو متوقف کرد.

در سال ۱۹۷۱ آن آمریکا و کشور های دیگر را از استاندارد طلا و یا هر چیز دیگری که تا حدی به آن شبیه باشد منع کرد.
در این روش پولی که خرج می­شود با هر چیز ملموس دیگری جایگزین نمی­شود. این ارزها که ارزهای بدون پشتیبان نامیده می­شوند، تحت پشتیبانی اعتماد هستند.

دلار با توجه به اعتمادی که افراد به آمریکا دارند، پوند بریتانیا با توجه به اعتمادی که افراد به بریتانیا دارند  و …. پشتیبانی می­شوند. ارزش یک ارز با ارز دیگر مقایسه می­شود و بنابراین به صورت مداوم تغییر می­کند. اعتماد می­تواند عرضه و تقاضا را با هم مطابقت دهد.